فیزیکدان ذرات ژاپنی-آمریکایی، یوشیرو نامبو، پنجم جولای در سن ۹۴ سالگی درگذشت. نامبو برنده‌ نیمی از جایزه نوبل فیزیک سال ۲۰۰۸ بود و بقیه جایزه به طور مشترک به ماکوتو کوبایاشی و توشیهیدا ماسکاوا رسید. نامبو این نصف جایزه را به خاطر کشف چگونگی اعمال شکست خودبخودی ابرتقارن در فیزیک ذرات در ۱۹۶۰، دریافت کرد.

به گزارش فراسوی فیزیک به نقل از انجمن فیزیک ایران، او هنگامی که در حال کار بر روی این مطلب بود که چگونه نقض تقارن خودبخودی می‌تواند مواد را تبدیل به ابررسانا کند به این دستاورد بزرگ رسید. تحقیق نامبو مشوقی برای پیتر هیگز، فرانسویس انگلرت و سایرین در دهه ۱۹۶۰ شد تا مکانیسمی نظری برای بوزون هیگز ارائه دهند؛ ذره‌ای که در ۲۰۱۲ در برخورد دهنده‌ بزرگ هادرونی (LHC) کشف شد.

یک سال بعد، هیگز و انگلرت جایزه نوبل فیزیک ۲۰۱۳ را به خاطر نظریه‌ای که، بر مبنای ایده‌های نامبو، وجود ذره هیگز را پیش‌بینی می‌کرد بردند. هیگز در سال ۲۰۰۴ در مصاحبه‌ای با Physics World به اثرگذاری نامبو اشاره کرد: «اگر چه در این مورد نام من بر سر زبان‌هاست ولی این نامبو بود که نشان داد جرم فرمیون‌ها چطور به روشی مشابه با تشکیل گاف انرژی در ابررساناها به وجود می‌آید».

فرانک ویلچک(Frank Wilczek) از مرکز فناوری ماساچوست (MIT) در مورد جایزه نوبل نامبو به Physics World گفت: «کار نامبو ذهنیتی بود که فراتر از زمان خود قرار داشت». ویلچک که در ۲۰۰۴ جایزه نوبل فیزیک را مشترکاً به خاطر کارش بر روی برهم‌کنش‌های قوی برده است اضافه کرد: «این ایده می‌گفت آنچه به نظر فضایی خالی می‌رسد، با دیدی عمیق‌تر در واقع محیطی است که حرکت ماده‌ی قابل مشاهده را پیچیده می‌کند».

نامبو در ۱۸ ژانویه ۱۹۲۱ در توکیو به دنیا آمد و در دانشگاه امپریال توکیو بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۲ به تحصیل فیزیک پرداخت. سپس مانند بسیاری از فیزکدان‌های نسل خودش به کاربردهای نظامی رادار روی آورد. او در ۱۹۵۲ از دانشگاه توکیو دکترا (PhD) گرفت و قبل از آمدن به مرکز مطالعات پیشرفته در پرینستون آمریکا، مدتی کوتاه در دانشگاه اوساکا سیتی کار کرد. نامبو در ۱۹۵۴ وارد دانشگاه شیکاگو شد و با کسب شهروندی آمریکا در ۱۹۷۰ باقی عمر تحقیقاتی خود را در آنجا سپری کرد.